Retoryka, sztuka dobrego i rzetelnego przekonywania w mowie i piśmie, ma swoje korzenie w starożytności. Zajmowali się nią tacy myśliciele i filozofowie jak Arystoteles, Cyceron czy Kwintylian. Retoryka była dyscypliną naukową wykładaną na uniwersytetach i uczoną w szkołach. Jej celem było kształcenie umiejętności przekonywania i argumentowania w sposób skuteczny i wiarygodny.
Mimo szlachetnych intencji osób zajmujących się retoryką, w późniejszych wiekach nastąpiło jej wynaturzenie i zaczęła być postrzegana negatywnie. Retoryka zaczęła być kojarzona z manipulacją językową, pustosłowiem i przerostem formy nad treścią. W XIX wieku w większości krajów europejskich retoryka znikła jako obowiązujący przedmiot szkolny, zastąpiona przez bardziej szczegółowe dyscypliny humanistyczne.
Powrót zainteresowania retoryką w XX wieku jest związany z docenieniem potęgi słowa nie tylko w oddziaływaniach politycznych czy propagandowych, lecz także w masowej komunikacji, mediach i reklamie. Retoryka jest obecnie wykorzystywana jako narzędzie docierania do uczestników szkoleń oraz jako sposób wzbogacania własnego słownictwa i rozwoju kompetencji językowych.
Jednak mimo powrotu zainteresowania retoryką, nadal jest ona często postrzegana negatywnie i kojarzona z manipulacją językową. Często uważa się, że jest to sztuczka używana po to, by ukryć ubóstwo treści lub zdobyć nieuprawnioną przewagę nad drugą stroną dysputy. Z tego powodu retoryka jest często zastępowana takimi epitetami, jak: pustosłowie, przerost formy nad treścią, „mowa-trawa” itp.
Niezależnie od tego, czy retoryka jest postrzegana pozytywnie czy negatywnie, należy pamiętać, że jej celem jest skuteczne i wiarygodne przekonywanie. Retoryka może być wykorzystywana do budowania argumentów i przekonywania w sposób etyczny i odpowiedzialny, ale może być również używana do manipulacji i oszukiwania. Z tego powodu ważne jest, aby być świadomym jej potencjału i używać jej w sposób rozważny i odpowiedzialny.
